De schrijver
versus zijn huisdieren (op gezette tijden)
Een boek
schrijven neemt veel tijd in beslag, wat mijn huisdieren slechts tijdelijk
kunnen verdragen. Toegegeven, in hun belevingswereld zit de baas erg vaak als
een zombie op de bank, met een ding (laptop) op zijn schoot, waaraan niks te
zien is en wat voor hen totaal nutteloos is. Waar je niet eens mee kan kroelen
en wat evenmin terug kroelt. Dus ik kan begrijpen dat ze menen dat zij mijn
aandacht meer verdienen dan het ding. Zij proberen dan ook op alle manieren
waartoe ze in staat zijn, mijn aandacht voor het ding te verstoren.
 |
| Allowies |
De eerste methode is er een die
ze allemaal tot in de puntjes beheersen, de aandoenlijke methode. Kopjes geven,
tegen me aan kruipen, een natte neus of aaiende snavel tegen mijn hand drukken,
op mijn schoot kruipen; het zijn uiterst gewiekste manieren, waartegen ik
weinig weerstand kan bieden. Al is het exploiteren van de aaibaarheidsfactor
voor mijn papegaai nogal moeilijk omdat Allowies (zo heet hij) meestal achter
tralies zit, voor zijn eigen bestwil en onder andere om te voorkomen dat mijn
twee katten, Ebbie en Solo, een kleurrijk maaltje in hem zien.
 |
| Ebbie en Solo |
Hij hanteert daarom graag en vaak
een tweede en zeer eigen methode om alle aandacht op te eisen. Daar zijn zelfs
de allerbeste oordopjes ter wereld niet tegen bestand, en slechts af en toe
helpt een pinda om hem het zwijgen op te leggen, voor heel even.
Indien mijn trance alle gekroelde
verleidingen en zijn gekraai overtreft, beheersen de katten nog een andere,
redelijk trefzekere aanpak. Mijn broekspijpen zijn daar vooral de dupe van, en
de huid op mijn benen.
Zeuren kan echter evengoed
meehelpen mijn aandacht te verschuiven. En in zeuren is Shuffel, mijn hond, een
kei. Naast me gaan liggen, mij met trouwe hondenogen aankijken en steeds
zieliger gaan piepen, wekt mijn schuldgevoel, weet hij. Mocht dat toch niet
voldoende
helpen, dan heeft hij nog een bal, die hij dan zogenaamd ineens kwijt is, waarna
hij blaffend duidelijk maakt dat hij er erg graag mee wil spelen, samen met
mij.
 |
| Shuffel |
De enige vorm van verzet die
doeltreffend is tegen de aandachttrekkerij van mijn huisdieren, is mijn
hardnekkigheid. Maar vooral mijn katten zijn echter erg inventief. Zelfs de
baas moet zo af en toe naar de wc, en ze weten dat ik dan vaak niet de moeite
neem om de laptop even keurig af te sluiten.
Dat zijn momenten waarop zij een
poging wagen mijn verhaal af te maken. Hun idioom is helaas erg beperkt, tot
ttttttttttttttttttttttttttttt, of mmmmmmmmmmmm, of kkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk,
of andere letterherhalingen die zes, zeven of meer regels doorgaan. Ze nemen
niet eens de moeite om hun zinnen met een keurige punt af te sluiten. Ik bedank
ze daarna wel met een aai over hun bol of achter hun oren voor hun bijdrage.
Gelukkig kan ik lezen en haal ik
alle t’s, m’s, en k’s gewoon weer weg, waarna ik stoïcijns doorga met mijn
eigen tekst.
Maar na een aantal uren sluit ik de
laptop altijd af voor de rest van de dag en krijgt elk dier van mij meer dan
genoeg kroelen, volgt er een lange wandeling met Shuffel, en ‘s avonds dien ik
met heel veel liefde een lekkere maaltijd voor iedereen in huis op. Vervolgens
genieten zowel zij als ik van elkaars gezelschap, inclusief wederzijdse kroelen
en dutjes op mijn schoot, terwijl Allowies tussen het oppeuzelen van een pinda
door, mij zijn verhalen opdist. Hij lult als Brugman, maar gelukkig is hij op
een gegeven moment ook wel uitgeluld en wijdt hij zijn aandacht daarna liever
op wat er op tv te zien is.
De rust en vrede breken dan aan.
Totdat ik mijn laptop de volgende
morgen weer op mijn schoot zet.
Foto’s van de daders
(bijgesloten)
url website Terrence: http://www.123website.nl/lauerhohn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten