Leonora
Christina Skov (1976) is schrijfster en literatuurrecensent. Ze woont
in Kopenhagen en is op de Deense televisie een geliefd commentator.
Skov wordt geroemd om haar indringende psychologische observaties en
sterke vertelkracht.
Cover
Een hertenkop op een mintgroene ondergrond. Eenvoudig. Ik zou het boek zeker oppakken om de achterflap te lezen.
Achterflap
Zeven kunstenaars en
wetenschappers komen bij elkaar op Stormø, een onbewoond eiland voor
de Deense kust. Ze kennen elkaar niet, maar ze ontvingen allemaal een
anonieme uitnodiging om een maand lang in alle rust op het eiland te
komen werken. Als blijkt dat hun tijdelijke huis volledig van glas is
en ze volkomen afgesneden zijn van het vasteland, zijn de gasten meer
op elkaar aangewezen dan ze lief is. Dan verdwijnt een van hen, en
een ander komt dodelijk ten val. Langzaam wordt duidelijk dat de
eilandgasten zonder het te weten een gedeeld verleden hebben, vol
leugens en bedrog, en dat iemand doelbewust bezig is deze geheimen te
ontrafelen.
Stormø
was een detail uit het verleden, dat was alles. Een van vele
verdrongen details.
Het boek begint in
het heden als een journaliste een brief krijgt, een brief die haar
zinnen op scherp zet, een brief die haar terug stuurt in de tijd en
als lezer maak je die sprong ook. Het eerste hoofdstuk maakt
nieuwsgierig: wat staat er in die brief? Wat is er gebeurd? We
gaan twee jaar terug in de tijd en
een
voor een worden de personages aan de lezer voorgesteld. Robin Lee,
Kevin Bergman, Joachim Nordgren, Anne Elizabeth Sølvtoft, Sofie
Lynggård, Greta Eek en Poul Erik Nørgaard.
Een groepje schrijvers, kunstenaars, journalisten met
ieder
zijn of haar eigen specialiteiten. Allen hebben ze een uitnodiging
ontvangen om op Stormø een maand kosteloos te verblijven. Niemand
die zich afvraagt waarom hij of zij uitgenodigd is, maar allemaal
zijn ze
met gestreelde ego’s op die
uitnodiging ingegaan. En dat er ego’s zijn blijkt al meteen als ze
elkaar voor het eerst ontmoeten op de kade in de haven voor de
aftocht naar het eiland.
Eenmaal
op het eiland aangekomen, blijkt dat er geen internet
is, geen
enkel bereik voor mobieltjes of wat dan ook. Compleet afgesloten van
de buitenwereld, iets wat voor veel spanning in de groep zorgt. Je
zou denken dat men
dan wat meer met elkaar optrekt nu ze op elkaar aangewezen zijn, maar
niets is minder waar. Iedereen trekt zich grotendeels terug op zijn
of haar kamer en zoekt zo min mogelijk contact met een ander,
uitzonderingen daargelaten. Totdat een van hen verdwijnt….en een
ander een dodelijke val maakt van een trap. Een ongeluk of opzet? Wie
weet er meer van de verdwijning? En waarom zijn juist deze personen
uitgenodigd op het eiland? Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat ze
allemaal iets gemeen hebben, zij het elk op een andere manier. Eén
ding dat ze gemeen hebben en het liefst ook allemaal willen vergeten.
Maar iemand denkt daar duidelijk anders over.
Een
psychologische roman met hier en daar een klein thrillerelement. Ik
heb genoten van het onderlinge gekonkel en gekift. De schrijfster
hanteert een mooi beeldend taalgebruik, dat nergens wollig aandoet en
waarmee ze een goed beeld creëert van elk personage en van de
omgeving. Greta
(‘scent
artist’ en doctor in de scheikunde) is
verreweg mijn favoriet. Ze heeft totaal geen filter, neemt geen blad
voor de mond en negen van de tien dingen die uit haar mond komen zijn ronduit onbeschoft. Geweldig hoe ze hiermee situaties op scherp zet
en onderwerpen aankaart die de anderen juist niet willen bespreken.
Maar laat zij daadwerkelijk het achterste van haar tong zien? En dan
Anne, de perfecte expatvrouw, een mateloos irritante zeur. Is ze wel
zo perfect gelukkig als ze zich voordoet? Robin, de reisjournaliste
met de geweldige verhalen, maar waarvan ik regelmatig dacht
‘misschien moet jij je mond eens houden’.
Greta
was goed in het blokkeren van ongewenste geluiden. Ze zag Annes mond
als die van een goudvis open- en dichtgaan en stelde zich voor dat ze
langzaam het aquarium leegdronk. …. ‘Kun je het brood even
doorgeven...eh...Greta?’. Greta negeerde haar. Zo verging het
mensen die halverwege een zin haar naam vergaten.
Het
‘wie heeft het gedaan’ in dit verhaal is niet zo heel erg belangrijk als
wel het waarom. Wie gaat er zo ver om zeven mensen op een eiland te
zetten en waarom is dat? Is het beeld wat je hebt van iemand wel de
waarheid? Hoe
blind word je als het om liefde gaat?
De
schrijfster laat hier en daar wel wat losse eindjes. Niet alle
verhaallijnen worden helemaal bevredigend uitgewerkt, maar wellicht
is dat wel de bedoeling geweest en laat ze dat ter invulling aan de
lezer over.
Is
dit een spannend boek? Welnee, maar als je van een psychologisch
verhaal houdt, dan zit je met Het
glazen huis
meer dan goed.
Schrijfstijl:
4
Plot:
3,5
Spanning:
2
Psychologie:
4,5
Leesplezier:
4,5
Originaliteit:
4
4
sterren voor Het
glazen huis
Miriam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten