Auteur: Nathalie Pagie
Uitgeverij Boekerij
317 pagina's
verschenen: 24 Oktober 2015
recensie door Lydia Buist
Achterflap:
De eigenzinnige journalist Tara Linders
vertrekt naar Aruba voor een commerciële reportage over jonge succesvolle
carrièrejagers. Als ze een Vlaams meisje ontmoet dat in nood verkeert, stuit ze
op een compleet ander verhaal. Met hulp van haar collega Diego Martinez
gaat Tara op onderzoek uit en ontdekt ze dat het eiland ook duistere kanten
herbergt. Samen trekken ze een grotere beerput open dan ze ooit voor mogelijk
hadden gehouden: het luxe eilandleven blijkt niet meer dan een zeepbel. Als de
bewoners zich tegen haar keren, zal ze moeten vechten voor haar leven.
Cover: mooi wit strand,
palmbomen en blauwe zee met een vrouw liggend in een hangmat; het ideale
droombeeld van een vakantie op Aruba lijkt me. Op de cover staat ‘Aruba: one happy island, maar nu even niet...’.
Dit maakt me nieuwsgierig.
Tara werkt bij de krant ‘De dageraad’
als journalist. Het is crisis bij de krant: ze verkeren in financiële nood.
Wanneer Tara een opdracht krijgt om voor haar werk een reclamecampagne te maken
op Aruba ziet ze het in eerste instantie helemaal niet zitten. Maar toch pakt
ze deze kans met beide handen aan. Tara kan meteen een bezoek brengen aan haar
beste vriendin Marieke Razenberg die sinds een paar jaar op Aruba woont. Zo
slaat ze twee vliegen in één klap.
Wanneer Tara op Aruba is, komt ze er
achter dat de mensen haar kritische vragen niet op prijs stellen, ze reageren
terughoudend. Tara neemt daar geen genoegen mee, het maakt haar juist
nieuwsgierig. Is Aruba echt one happy island of is dat imago slechts schone
schijn? Ze ontmoet een meisje dat het niet makkelijk heeft en ze kan haar maar
niet vergeten haar doel is om het meisje te vinden. Ze roept hulp in van haar
collega Diego Martinez. Diego is onderzoeksjournalist. Diego voelt zich niet
echt happy en is stikjaloers op Tara, want niet hij, maar Tara zit op Aruba. Diego
bied ook meteen zijn helpende hand aan. Samen stuiten ze op duistere praktijken
die het daglicht niet kunnen verdragen. Tara heeft door haar bemoeizucht geen
vrienden gemaakt op Aruba, integendeel…
Nathalie Pagie is gegroeid, ik vind dit
haar beste boek tot nu toe. In haar vorige boeken gaf Nathalie te veel prijs
zodat het voorspelbaar was, maar in Paradijsvogels
geeft Nathalie niks weg.
Het boek bevat 87 hoofdstukken, ook
hoofdstukken die cursief geschreven zijn. Daarin lezen we dat er iemand
gevangen wordt gehouden en het niet makkelijk heeft. Nathalie laat je hersenen
kraken, want wie is dat toch en waarom wordt die persoon gevangen gehouden? Wie
heeft dit op zijn geweten? Een mysterieuze verhaallijn...
Paradijsvogels bevat meerdere verhaallijnen die op het eind samensmelten en dan pas
begint bij mij het kwartje te vallen. In dat opzicht is Nathalie beter
geworden. De personages zijn goed uitgewerkt, Tara en Diego. Tara heeft door
haar verleden een sterke muur om zich heen gebouwd om zichzelf te beschermen,
ze laat zich niet snel zien en zeker niet aan vreemden. Tara is een
einzelgänger.
Het doet Tara pijn dat de vriendschap
met Marieke is verwaterd. Marieke is veranderd en draagt een geheim met zich
mee. Diego is getrouwd en sinds een jaar vader van een tweeling. Hij is jaloers,
maar zet zijn jaloersheid opzij om Tara te helpen. Een collega die zijn hart op
de juiste plaats heeft zitten.
Nathalie heeft met Paradijsvogels een boeiend, mysterieus verhaal geschreven. Ze heeft
zich laten inspireren door het eiland Aruba. Het boek leest vlot, heerlijke
schrijfstijl.
En dan de titel Paradijsvogels, niets is wat het lijkt. Goed bedacht en de titel
past dan ook prima bij het verhaal. Dit boek is zeker aan te raden, maar wees
gewaarschuwd:
Aruba: one happy island, maar nu even niet....
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 4
Spanning: 4
Plot: 4
Psychologie: 4
Originaliteit: 5
4 dikke sterren
Paradijsvogels zelf lezen? Bestel het boek hier!
Blij mee, dank!! Die vier dikke sterren lijst ik in!
BeantwoordenVerwijderenNathalie