Een ware aanwinst voor het interieur van de kunstliefhebber
Ron Caspar is eigenaar van Caspar Cosmetics, een cosmeticabedrijf dat op zijn weg terug is. Als jongetje met ernstige acne en een voorliefde voor scheikunde ontwikkelde hij een baanbrekende anti-acneformule. Het duurde niet lang voordat zijn bedrijfje de absolute top bereikte. Nu, vele jaren later, is het bedrijf nog slechts een kwart van wat het was en lijkt een faillissement dichtbij.
Zijn kinderen – Willem, Marloes en Lot – hebben allen een functie in het aftakelende bedrijf van hun vader. Hun gecompliceerde jeugd, ellendige vader die meer aandacht lijkt te hebben voor prostitués dan voor zijn kinderen, en hun huwelijksproblemen lijken het familiedrama tot een dieptepunt te brengen. Als hun vader dan ook nog eens verdwijnt, gaan de alarmbellen rinkelen, hoewel het hun eigenlijk wel goed zal uitkomen als pa gaat hemelen.
Overspel, sadomasochisme, prostitués – niets is te gek in het nieuwe boek van Marion Pauw. Met expliciete seksscènes en grove scheldwoorden is het een typisch voorbeeld van de in Nederland zo populaire literaire thriller. Toch heeft het boek meer weg van een roman met invloeden van een spannend verhaal, aangezien slechts enkele fragmenten uit het boek kenmerken van een dergelijk genre vertonen.
Voor de liefhebbers van minimalistisch geschreven boeken is het een hemels geschenk, maar zij die zich graag laten onderdompelen in weelderige beschrijvingen doen er verstandig aan een ander boek te kopen. Het in de schrijverswereld alom bekende ‘Show, don’t tell’ lijkt de 41-jarige Marion Pauw namelijk volledig te zijn ontgaan. Pauw maakt in haar boek doorgaans gebruik van uitgekauwde man-vrouwclichés die haar verhaal ook geen eer aan doen. In tegendeel: het verhaal dat op zich best interessant is, lijkt hierdoor te verslappen.
In 286 pagina’s probeert ze krampachtig een helder beeld te scheppen van heden en verleden van de vier hoofdpersonages, wat resulteert in een wirwar van rondfladderende, onsamenhangende gegevens. De onafgemaakte verhaallijnen van Ron, Willem, Marloes en Lot leveren een minimale bijdrage aan het verhaal. De schrijfster had er dan ook verstandiger aan gedaan twee van de vier hoofdpersonen uit te lichten, zodat op zijn minst twee personages goed uitgewerkt zouden overkomen.
Op de laatste paar pagina’s lijkt Pauw overigens zo snel mogelijk een eind te willen maken aan haar boek. Ze lijkt van de fase waarin onduidelijkheid bij de personages overheerst ineens het stuur om te gooien om volledig in de ‘whodunit’-fase verder te gaan. De hoofdpersonages trekken ineens allerlei conclusies, waarbij ze elkaar fictieve messen in de rug werpen. Niet veel later eindigt het boek in een anticlimax zo diep als de Marianentrog.
Misschien kun je het boek beter dichthouden, want die prachtige cover is een ware aanwinst voor het interieur van de kunstliefhebber!
Zijn kinderen – Willem, Marloes en Lot – hebben allen een functie in het aftakelende bedrijf van hun vader. Hun gecompliceerde jeugd, ellendige vader die meer aandacht lijkt te hebben voor prostitués dan voor zijn kinderen, en hun huwelijksproblemen lijken het familiedrama tot een dieptepunt te brengen. Als hun vader dan ook nog eens verdwijnt, gaan de alarmbellen rinkelen, hoewel het hun eigenlijk wel goed zal uitkomen als pa gaat hemelen.
Overspel, sadomasochisme, prostitués – niets is te gek in het nieuwe boek van Marion Pauw. Met expliciete seksscènes en grove scheldwoorden is het een typisch voorbeeld van de in Nederland zo populaire literaire thriller. Toch heeft het boek meer weg van een roman met invloeden van een spannend verhaal, aangezien slechts enkele fragmenten uit het boek kenmerken van een dergelijk genre vertonen.
Voor de liefhebbers van minimalistisch geschreven boeken is het een hemels geschenk, maar zij die zich graag laten onderdompelen in weelderige beschrijvingen doen er verstandig aan een ander boek te kopen. Het in de schrijverswereld alom bekende ‘Show, don’t tell’ lijkt de 41-jarige Marion Pauw namelijk volledig te zijn ontgaan. Pauw maakt in haar boek doorgaans gebruik van uitgekauwde man-vrouwclichés die haar verhaal ook geen eer aan doen. In tegendeel: het verhaal dat op zich best interessant is, lijkt hierdoor te verslappen.
In 286 pagina’s probeert ze krampachtig een helder beeld te scheppen van heden en verleden van de vier hoofdpersonages, wat resulteert in een wirwar van rondfladderende, onsamenhangende gegevens. De onafgemaakte verhaallijnen van Ron, Willem, Marloes en Lot leveren een minimale bijdrage aan het verhaal. De schrijfster had er dan ook verstandiger aan gedaan twee van de vier hoofdpersonen uit te lichten, zodat op zijn minst twee personages goed uitgewerkt zouden overkomen.
Op de laatste paar pagina’s lijkt Pauw overigens zo snel mogelijk een eind te willen maken aan haar boek. Ze lijkt van de fase waarin onduidelijkheid bij de personages overheerst ineens het stuur om te gooien om volledig in de ‘whodunit’-fase verder te gaan. De hoofdpersonages trekken ineens allerlei conclusies, waarbij ze elkaar fictieve messen in de rug werpen. Niet veel later eindigt het boek in een anticlimax zo diep als de Marianentrog.
Misschien kun je het boek beter dichthouden, want die prachtige cover is een ware aanwinst voor het interieur van de kunstliefhebber!
door Alex Hoogendoorn
Zelf lezen? Klik hier om het boek te bestellen
Ooooh jij hebt deze recensie geschreven (sorry, euro valt laat). Ik had 'm al op Hebban gelezen en heb zo moeten lachen :-) Ik vind de cover echt prachtig, maar twijfel nu of ik het boek überhaupt wel zal lezen :s
BeantwoordenVerwijderen