dinsdag 25 februari 2014

Thrillerlezers in gesprek met Marcella Kleine

Begin 2012 verscheen het eerste fictieve verhaal van Marcella Kleine:
'De voltooiing', een boek vol spanning en drama.
Al snel - eind 2012 - kwam ook haar psychologische thriller/roman 'Schijnvertoning' uit.
Eveneens fictie, maar deels gebaseerd op haar eerste werkervaring - 12 jaar eerder - in een psychiatrische instelling.
Marcella heeft ook de boeken 'Beschadigd maar niet geknakt' en 'Zwervend door het leven' geschreven.
Boeken waarin mensen met psychiatrische of verslavingsproblematiek en ook zwerfjongeren centraal staan. Levensverhalen dus.
Naast het schrijven werkt Marcella binnen verschillende instellingen als cliëntvertrouwenspersoon en coach/ondersteuner cliëntmedezeggenschap.
Instellingen die zich op het raakvlak begeven van psychiatrie en justitie.
Zowel in haar boeken als in haar werk met mensen die in het leven zijn vastgelopen en/of delicten hebben gepleegd, is de rode lijn de vraag wat mensen beweegt.
Bron: Marcella Kleine website


Als ik aan jouw partner zou vragen hoe hij jou zou omschrijven, wat zou hij dan zeggen?
‘Ik heb het hem gevraagd en dit was zijn antwoord: ‘Ze is een vrouw, die aan één leven niet genoeg heeft en die drie dagen in één dag wil proppen. Haar leven is als haar tuin: elk leeg plekje moet vol.’

Wat voor soort moeder ben jij voor je twee kinderen?

Lastige vraag, volgens mij ben ik in elke levensfase die zij doormaken, een andere moeder. Toen ze klein waren was ik een moeder, die veel met ze ondernam, die altijd pannenkoekenfeestjes of logeerpartijtjes voor alle kinderen uit de buurt gaf en leuke knutsel- en spelletjesverjaardagen organiseerde. Tegelijkertijd een moeder, die altijd achter de feiten aanholde: pas als het koud was, dacht ik er aan dat ze nieuwe winterkleren moesten hebben. Ik heb mijn dochter gevraagd wat voor moeder ik ben, zij zei: een moderne en zorgzame moeder. Verrassend.

Je bent regelmatig verhuisd voor je in Drenthe neerstreek. Was je zo'n onrustig iemand? Waarom is Drenthe voor jou de streek to be?
Ja, ik was een onrustig iemand, heeft er denk ik ook mee te maken dat ik het liefst meerdere levens zou willen leiden. Met zoveel verschillende woonplaatsen en telkens andere mensen om me heen, heb ik ook wel het gevoel dat mijn leven uit verschillende levens bestaat. Sinds ik in Drenthe woon, is die onrust weg. Geen idee waarom want ik heb altijd tegen m’n man geroepen: ‘Ik volg je overal, behalve naar het noorden van het land.’ En toch zijn we hier beland en voel ik me hier meer thuis dan waar dan ook.

Ook heb je drie jaar in Indonesië gewoond. Was je zo’n expat-vrouw daar?
‘Zo’n expat-vrouw’ dat klinkt bijna als een vooroordeel… Ja, ik was zo’n expat-vrouw. Als je met je man meegaat naar het buitenland krijg je als echtgenote in landen als Azië geen werkvergunning. Tenzij je als vrouw zelf ook door een bedrijf wordt uitgezonden naar het buitenland. Als expat-vrouw in een Aziatisch land heb je een huis vol personeel. Dat is geen keuze; de mensen gaan net zolang bij je op de stoep zitten totdat ze vinden dat je voldoende huispersoneel hebt aangenomen. In ons geval waren dat er vijf. Ik wilde helemaal geen bediendes. in Nederland werkte ik, had ik een gezin en deed ik ook zelf mijn huishouden. Maar daar hoort het erbij dat je bediendes hebt. Op die manier onderhoud je als expat namelijk een aantal gezinnen. Je geeft ze een inkomen, onderdak, betaalt de dokterskosten van de gezinnen en helpt ze als ze financiële of andere problemen hebben. Het is dus alles behalve arrogant om huispersoneel te hebben. Het heeft een heel sociale functie en het zou juist asociaal zijn om geen personeel te hebben.

Wat heb je letterlijk en figuurlijk meegenomen daar vandaan?
Letterlijk heb ik mijn zoon meegenomen uit Indonesië. Wij vertrokken met z’n drietjes naar ‘de Gordel van Smaragd’ en een jaar later werd hij geboren. Heel bijzonder om met z’n vieren terug te keren naar Nederland. Wat ik figuurlijk heb meegenomen? Aanvankelijk het rustige tempo, waarin ze daar leven, maar dat waren we helaas weer snel kwijt. Je ontkomt er niet aan om in de hectiek van hier mee te gaan, tenminste wij niet. Toch raak ik nooit gestrest. Misschien komt dat door Indonesië. Verder heb ik prachtige herinneringen aan een heel bijzondere tijd meegenomen. Dat pakt niemand ons ooit nog af.

Je hebt diverse banen gehad voor het schrijven. Vertel eens welke banen. Welke vond je het leukst en welke het vervelendst? Waarom?
Ik ben heel lang zoekende geweest. Allerlei banen had ik. Van directiesecretaresse tot projectmedewerkster, ik ‘deed’ personeelszaken en in- en externe communicatie en kwam uiteindelijk in de psychiatrie te werken. Eerst als ondersteuner van cliëntenraden. Tegenwoordig werk ik ook als cliëntvertrouwenspersoon in de forensische psychiatrie, o.a. voor mensen met een justitiële titel (bijv. TBS) en mensen die met een rechterlijke machtiging zijn opgenomen omdat ze vanwege een psychiatrische stoornis een gevaar voor zichzelf of anderen vormen. De baan van cliëntvertrouwenspersoon is mijn mooiste baan tot nu toe omdat ik het fijn vind om voor en met deze doelgroep te werken. Mijn vervelendste baan? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een vervelende baan heb gehad, ik heb altijd met plezier gewerkt, maar heb nu wel mijn bestemming gevonden.

Wat wilde je vroeger eigenlijk worden toen je klein was?
Dierenartsassistente en schrijfster. Als kind schreef ik al schriften vol verhalen en gedichten. Wat mis je het meest aan het kind-zijn? De oneindigheid van de dagen en vooral van de zomers. Heerlijk lang leek alles te duren toen ik kind was. Nu vliegen de dagen en – nog erger – de jaren om.



Waarom ben je thrillers gaan schrijven?


Dat ging vanzelf. Mijn bedoeling was prachtige, melancholische romans te schrijven. Maar elke keer als ik begon, drong zo’n engerd mijn verhaal binnen om het leven van mijn hoofdpersoon te verpesten. Welk personage in een boek had je graag zelf bedacht willen hebben? Oeps, niet zo origineel, maar er schiet me helemaal niemand te binnen.



Heb je ooit al eens in een film of boek de ideale moord gelezen?

Nee, wel lees of hoor ik regelmatig over echte misdrijven, die zo wreed of absurd zijn dat je ze als auteur niet eens zou kunnen bedenken. En toch komen ze in het echt voor. Wie neem je in gedachten als je de personen in je boeken bedenkt? Niet iemand, die ik ken. Eerst bedenk ik een naam, die me erg aanspreekt. Met die naam ga ik in ‘google afbeeldingen’ zoeken naar mensen met die naam totdat ik ook een gezicht heb gevonden, dat me aanspreekt. Lezers zouden dus zomaar model hebben kunnen staan voor mijn boeken.

Hoeveel van jou zit er in de hoofdpersoon in Schijnvertoning?
Ik lijk in niets op de hoofdpersoon en ook niet op de personages in mijn andere boeken. Wel heb ik voor dit verhaal mijn eerste werkervaring in de psychiatrie gebruikt. Net als hoofdpersoon Ellen vond ik het schokkend om deze kant van de maatschappij te ontdekken en kreeg ik een totaal andere kijk op het leven. Waar gaat je volgende boek over? Mijn nieuwste boek ‘Schemergebied’ (verschijningsdatum 24 februari) gaat over Renate, die na een examenfeest in de duinen verdwijnt en de gevolgen daarvan op het leven van haar klasgenootje Sabrina. Je staat er misschien niet altijd bij stil, maar er verdwijnen heel wat mensen in Nederland. Soms korte tijd, soms langere tijd en soms worden ze nooit meer gevonden. Altijd is er iemand, die ze als laatste heeft gezien… en soms worden die mensen er – terecht of onterecht – van verdacht met de verdwijning te maken te hebben. Dat was mijn uitgangspunt bij het schrijven van ‘Schemergebied’.

Wat is je schrijfritueel?
Een echt schrijfritueel heb ik niet. Wel heb ik de irritante gewoonte om tussendoor telkens op facebook en twitter te kijken. Hoe ben jij voor je omgeving als je met een boek bezig bent? Nogal afwezig, ik hoor ze wel en praat wel met ze, maar achteraf weet ik vaak niet meer wat er gezegd of gevraagd werd. Ik moet me ook wel afsluiten want ik zit gewoon in de woonkamer op de bank, met de laptop op schoot terwijl de tv aanstaat.

Wat is de grootste frustratie mbt schrijven? 
Het uit handen geven van mijn manuscript en maanden en nog eens maanden moeten wachten voordat je iets van een uitgever hoort. Er zijn uitgevers, die zelfs nog nooit iets hebben laten horen.

Met welke schrijver zou je wel eens een borrel willen drinken?
Heleen van Royen omdat ik haar bewonder om haar lef en stiekem ook wel hou van mensen, die de grenzen op zoeken of er bijna overheen gaan. Welke vraag stel je hem of haar zeker? In hoeverre ze provoceert omdat dit bij haar imago hoort. Ik verdenk haar ervan dat ze eigenlijk het liefst een huismus is.

Wanneer heb je voor het laatst te veel gedronken?
Een jaar of 18 geleden toen ik een Australische vriendin op bezoek had en drie bekers Irish Coffee op had. Zulke sterke drank was ik helemaal niet gewend. Ik was niet dronken in de zin van lallen, maar ik werd op slag misselijk en duizelig. Verschrikkelijk. Dat was eens maar nooit meer. Het heeft jaren geduurd voordat ik weer Irish Coffee lustte.

Je mag vier mensen uitnodigen voor een diner. Wie nodig je uit?
Mijn man Ron, zoon Vincent en dochter Deborah en haar vriend Gertjan. Ik ben absoluut geen moederkloek, maar trek wel heel graag met mijn gezin op.

Wat is jouw favoriete recept wat altijd lukt en je voor zet als iemand voor het eerst komt eten?
 Pijnlijk onderwerp… ik kook heel slecht, maar van rijst, Rendang en Sajoer Boontjes weet ik zeker dat het altijd lukt. Lekker makkelijk met Conimex! Hoewel, de rijst wordt bij mij altijd klef, dus die mag Ron koken (hij kookt overigens meestal).

Als je een dag de baas van ons land zou zijn wat zou je dan willen doen en welk zou je veranderen? (1 ding)
Zorgen dat iedereen in alle opzichten gelijke kansen heeft. Er is zoveel verschil in Nederland.

Van welke beroemdheid was je van diens dood onder de indruk? 
Niet alleen van zijn dood, maar ook van zijn leven was en ben ik nog steeds onder de indruk: Ramses Shaffy.

Welk kado is het leukste wat je ooit kreeg?
Mijn kinderen. En het leukste dat zij kregen: een hond. Echt, een hond is het mooiste dat een gezin kan overkomen, zo’n vriend zou ik elk kind gunnen.

En welk kado was het ergste wat je ooit van iemand kreeg?
Dat vertel ik niet, want anders zou ik iemand kwetsen en dat doe ik liever niet!

Welke muzieknummer kan je blijven horen thuis, in de auto, enz?
Ik hou erg van blues, maar er is geen specifiek nummer dat ik altijd wil horen. De laatste tijd luister ik in de auto graag naar de cd Sad Singalong Songs van Anouk. Heerlijke, melancholische muziek. En dan lekker hard mee galmen, zoals ik ook doe bij het popkoor waar ik lid van ben.

Welk boek sloeg je onlangs dicht en wat vond je er van?
‘Duizend Schitterende zonnen’ van Khaled Hosseini. Dit boek zou ik normaal gesproken niet uitgekozen hebben om te lezen, maar het stond op de leeslijst van ‘mijn’ leesclubje. En ik moet toegeven dat ik het veel mooier vond, dan ik verwacht had.

Welk boek vind je dat iedereen moet lezen?
‘Tegenlicht’ van Esther Verhoef omdat dit boek zo goed aangeeft wat er kan gebeuren in een mensenleven als een kind geen ‘veilige’ basis – in de breedste zin van het woord – heeft gekregen.

Wat zou je graag in de toekomst willen bereiken?
Wat dacht je? Een groot lezerspubliek natuurlijk!

Inkie ;-)

4 opmerkingen:

  1. Sorry dat ik niet eerder wat scheef maar had t niet gezien!! Mooi interview !! Keep up the good work

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk om te lezen. Ik mis alleen de naam van de interviewer eronder. Jullie team is tegenwoordig zo groot! Maar ik meen de hand van Ink te herkennen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Goed interview. Heb echt het gevoel haar beter te hebben leren kennen. Dat maakt me nog nieuwschieriger naar haar boeken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi intervieuw,ken Marcella al wat jaartjes ,leuk om te lezen!

    BeantwoordenVerwijderen